Rozdział 4 "-CO ZA IDIOTA ZAMKNĄŁ MNIE I SPONIEWIERAŁ!?"

Lucy

Rozparła się wygodniej w fotelu i czekała. Natsu niedawno wyszedł za potrzebą, a Gray kłócił się z ochroną o to, co ma na sobie. A raczej czego nie ma.
Odkąd poznała Natsu jej świat zmienił się nie do poznania. Uśmiechała się częściej, śmiała się szczerze. A co najważniejsze w końcu miała, kogoś z kim mogłaby to robić. To dzięki niemu znalazła dom. Rodzinę. I, mimo że są niepoprawni, kłócą się i sieją zamęt, są naprawdę wspaniałymi ludźmi!
Rozejrzała się po sali. Różowowłosy jeszcze nie wrócił. Gdzie on się podziewa? Gray też gdzieś zniknął razem z ochroniarzem.
Do spektaklu jeszcze trochę czasu zostało. Postanowiła rozejrzeć się trochę za nimi.
Wstała ze swojego miejsca i ruszyła na korytarz. Zachwycając się architekturą, parła przed siebie, kiedy nagle ktoś obok niej przebiegł. Nim spostrzegła kto to był, zaliczyła bliskie spotkanie z ziemią. Runęła jak długa, a razem z nią kobieta, która spowodowała wypadek. Kobieta jak szybko upadła tak, wstała i, nie zwracając na blondynkę uwagi, ruszyła w pogoń nie wiadomo za czym.
Lucy mignęły tylko szkarłatne włosy.
„No naprawdę! To jest teatr do cholery, a nie plac zabaw! Mogliby się zachowywać.”
Wzburzona otrzepała się, wstała i ruszyła dalej.

Natsu

Obudził się związany w jakimś ciasnym pomieszczeniu.
„Co jest, do cholery?” poruszył się, ale sznur trzymał mocno. Już po chwili turlał się, jakby miał napad padaczki.
 - Nic z tego...-mruknął do siebie, kiedy się trochę ogarnął. - A może...
Zaczął z jeszcze większą zawziętością miotać się po pomieszczeniu. Kulał się po podłodze, obijał o półki czy wiadra, aby po kilku takich atakach uderzyć głową w ścianę. Padł na ziemię i spojrzał przed siebie. Na leżącą na ziemi zapalniczkę, która musiała mu wypaść, gdy miał atak... gdy zachowywał się jak on sam.

Sięgnął po nią i zapalił. Na ustach pojawił mu się szatański uśmieszek. Spróbował spalić krępujące go więzy, ale za którymś razem, gdy potarł krzesiwem, zapalniczka wypadła mu z rąk.
 - Cholera! Trzeba było nie szczędzić i kupić tą cholerną cipę!*
Obrócił się na klęczki i zaczął wzrokiem przeszukiwać pomieszczenie. Znalazł zapalniczkę, leżącą przed regałem.
Doczołgał się tam i spróbował ją pochwycić. Kiedy już mu się udało, spróbował ponownie spalić więzy.
W końcu się udało! Uradowany rozerwał nadpalony sznur i wstał. Zaaferowany swoim małym sukcesem nie zwrócił uwagi, że płomień zajął jego koszulkę. Podszedł do drzwi i wtedy poczuł swąd palącego się materiału. Odwrócił się,ale niczego nie dostrzegł. Wzruszył ramionami i otworzył drzwi.
A raczej zrobiłby to, gdyby nie fakt, że ktoś je zaryglował od zewnątrz.
Zdenerwowany- łagodnie mówiąc - Natsu, wrócił pod regał i wziął rozbieg, rzucając się na drzwi oraz przy okazji podpalił kilka rzeczy.
Drzwi pod siłą jego ciała z lekkim oporem puściły z zawiasów i chłopak poleciał za nimi na podłogę. Usłyszał krzyk i obrócił się w stronę, skąd dobiegał. Ujrzał tam blondynkę... Luigi? Nieee... Lucy! Uśmiechnął się promiennie i ruszył w jej kierunku, na co ona pisnęła i zaczęła się wycofywać.
 - NnnNatsu... Ty się palisz.
 - Hah.. Wiem, że jestem gorący i w ogóle. ale to nie powód do strachu - puścił jej oczko i wyciągnął ramiona w jej stronę, chciał ją przytulić. Pokazać, że nic jej przy nim nie grozi...
„Kobiety są naprawdę kruche i delikatne, nie to co Erza...” Pomyślał i już miał objąć ramionami dziewczynę, kiedy zauważył płomienie na własnej ręce.
 - No nie! Znowu! - zdenerwowany, że wcześniej tego nie zauważył, zdjął to co zostało z koszulki i zaczął przyklepywać płomienie.
Dziewczyna stała jak sparaliżowana i przyglądała się chłopakowi w osłupieniu. Płonął! Nie zwrócił na to wcześniej uwagi, a teraz przyklepywał swoje ciało z taką obojętnością!
Kiedy już skończył, obejrzał się dokładnie. Miał kilka zadrapań, pewnie od miotania się w tym składziku na miotły. A poza tym miejscami jego skóra nosiła ślady osmalenia oraz zróżowienia.
Spojrzał na składzik. Płomienie lizały go od wewnątrz, pochłaniając wszystko, co w nim było. Białą dotychczas ścianę przy framudze drzwi teraz pokrywały ślady sadzy.
Odwrócił się na pięcie, chwycił zszokowaną Lucy i puścił się biegiem korytarzem, ciągnąc osłupiałą dziewczynę.
Jak się człowiek śpieszy, to się diabeł cieszy. To powiedzenie nie jest przesadą. Wystarczyłoby zmienić „cieszy” na „wścieka” i mamy zobrazowaną sytuację która nastąpiła po skręceniu w jeden z korytarzy. Chłopak wpadł na kogoś, a tym samym pociągnął blondynkę ze sobą. Już miał tego kogoś opieprzyć, że jak on łazi i niech na przyszłość uważa, bo mu nogi z dupy powyrywa, ale jego temperament nagle uleciał, gdy dojrzał na kim leży.
Z paniką szarpnął się na nogi i, zapominając o towarzyszce, zaczął uciekać, ale nie zdążył zrobić kroku, a smukła kobieca dłoń chwyciła go za włosy, rzuciła na pobliską ścianę i, trzymając go w górze, zaczęła go opieprzać.
 - Natsu, ty debilu! Patrz, jak łazisz! Masz szczęście, że nie mam czasu, bo bym cię porządnie zlała
Puściła go, a ten upadł, nie wierząc we własne szczęście! Dotknął... Phi, żeby tylko dotknął! Leżał na Erzie, a ona mu nic nie zrobiła! Ba! Puszcza go wolno! Powinien być martwy. Ale żyje!
 - Tylko zobaczę cię w ośrodku, a wyrównamy rachunki. - Złorzeczyła i ruszyła przed siebie.
Żyje. Do czasu.
 - Natsu... Kto to był?- spytała Lucy, przypominając sobie, że już ją gdzieś widziała. - Ona była...
 - Zła, przerażająca i bezduszna! Erza Scarlet, prawa ręka staruszka... Tylko gorsza. O wiele! Wierz mi! Ciesz się, że cię nie zauważyła! Ona jest potworna!
 - Chodziło mi raczej o to, że jest piękna, ale skoro tak przedstawiasz sprawę, będę się trzymać od niej z daleka.
 - I słusznie - wypiął dumnie pierś i z wyrazem spełnienia na twarzy, że udało mu się kogoś ocalić przed gniewem szkarłatnowłosej kobiety-potwór, ruszył w przeciwną stronę niż ta, w która ona się udała.
 - Gdzie idziemy? - Lucy zrównała się z nim i wyczekiwała odpowiedzi.
 - Znaleźć tego debila, co mnie związał i zamknął w tej klitce! Jak ja go dorwę, to mu łeb razem z dupą wyrwę!
Od razu zapomniał o karze śmierci z rąk Erzy.
 - Cały się napaliłem!
Ruszył biegiem na ślepo.
„Eh... Faceci.”-pomyślała i pobiegła za nim.

Gray

 - Już panu mówiłem! Ja nie rozbieram się celowo! Nie panuję nad tym! To-to się samo dzieje!
Gray rozmawiał z ochroniarzem już dobre dwadzieścia minut próbując wyjaśnić, że ekshibicjonizm jest u niego głęboko zakorzenionym schorzeniem z dzieciństwa. Niestety, stróża nic to nie obchodziło, ten człowiek jest tutaj by łapać tych, co naruszyli prawo, a półnagi Gray był taką osobą. Naruszył prawo i zostanie ukarany. Już miał mu zakładać kajdanki, kiedy do nich podeszła czerwonowłosa piękność. Ochroniarz nie ukrywał, że najbardziej z kobiecej sylwetki w oczy mu wpadł biust.
W jego głowie pojawiło się wiele nieprzyzwoitych myśli-jedna bardziej sprośna od drugiej- a dłonie samowolnie zaczęły się zaciskać i otwierać jakby miał w nich te ponętną część kobiecego ciała. Taaak. Musi sobie znaleźć dziewczynę.
Erza nawet na niego nie spojrzała tylko bezpośrednio zwróciła się do Graya.
 - Widziałeś może, jak przebiegał tędy ciemnowłosy mężczyzna z fletem w ręce?
 - Nie. Nikogo nie widziałem.- zamyślił się na chwilę, a następnie dodał-A skoro już tu jesteś. mogłabyś wytłumaczyć, że ja nie panuje nad rozbieraniem się? - spojrzał na nią z nadzieja.
Chciał już stąd wyjść. Pal licho występ! Chciał jak najszybciej wrócić do siebie, wziąć prysznic i wskoczyć na motor. Udać się na bardzo długą przejażdżkę.
 - Hm... Gdzie on, do cholery, jest - zamyśliła się - no nic. Jeszcze go znajdę....Ty! - wskazała na rozmarzonego ochroniarza - Zabieram go, jest mi potrzebny! Chwyciła Graya i ruszyła, ale stróż prawa zagrodził im drogę.
 - Nie mogę was przepuścić. Złamał prawo i zostanie ukarany.
 - Naprawdę nie chcesz mi się przeciwstawiać, bo nie tylko prawo będzie tutaj jedyną złamaną rzeczą. -  rzekła i zmierzyła go spojrzeniem, mogącym zabijać.
Ochroniarz nie dał po sobie znać, że groźba i ten przerażający wzrok ze strony kobiety tak go przestraszyło, że popuścił. Miał do czynienia z pijanymi kibolami, rockmenami, ćpunami i tego typu społecznością, ale nic nie jest straszniejsze i niebezpieczniejsze od wściekłej kobiety.
Trzęsąc się w środku, dalej stał im na przeszkodzie.
Zobaczył jak ręka czerwonowłosej zaciska się w pięść i nim zdążył w jakikolwiek sposób zareagować, leżał nieprzytomny na podłodze.
 - Ostrzegałam. Nie znoszę, jak ktoś opóźnia moją prace.
Pozostały przy przytomności chłopak przełknął nerwowo ślinę i w milczeniu ruszył za Erzą.
Bał się chociażby odezwać, wiedział, że dziewczyna jest już niesamowicie zirytowana.
Zrównał się z nią i usłyszał, jak z naprzeciwka ktoś idzie. Szybko się poprawił. Nie ktoś, a bardzo duża grupa ktosiów. Zobaczył jak szkarłatnowłosa się spięła, a na jej twarzy pojawił się grymas niezadowolenia.
 - Gray. Widzę go. Zajmij się tymi tutaj, ja pójdę dorwać Kageyamę.
Chłopak osłupiał.
No tak! Ona poleci za jednym, a on ma się zająć grupą, na oko trzydziestu rosłych mężczyzn. Po chwili jednak ochłonął, jak ona zamierza przedostać się na drugą stronę?
I nim zdążył zapytać, Erza wzięła rozbieg. Szarżowała na dwójkę wyjątkowo ohydnych typków. Zaczęli uśmiechać się obleśnie i pogwizdywać. Nim ktokolwiek zdążył coś zobaczyć, dziewczyna wykonała ostry skręt w prawo, skoczyła na ścianę i odbiła się od niej.
Wylądowała jedną nogą na ramieniu jakiegoś łysola, a drugą na głowie jakiegoś chudzielca. I tak balansując, puściła się biegiem. Skacząc od jednego do drugiego, przebiegła całą odległość. No, prawie całą.
Kiedy już miała zeskakiwać na podłogę, jakiś facet wykonał na sobie wyrok śmierci i chwycił czerwonowłosą w pasie. Zaskoczona niespodziewanym ruchem, straciła równowagę, kopnęła mężczyznę w twarz i runęli na podłogę.
Gray niewiele widział, ale domyślił się, co się stało. Skrzywił się i nawet zaczął faceta żałować.
 - NIE. DOTYKAJ. MNIE!
Usłyszał wściekły głos Erzy i głośny odgłos ciała uderzającego o ścianę.

Za kulisami

 - Szefie, wszystko gotowe- powiedział zmachany Kageyama, wręczając Erigorowi flet.
Siwowłosy spojrzał na podarunek od swego towarzysza. W zamyśleniu podrapał się po głowie.
 - Na chuj mi ta rurka? - nie wytrzymał i skierował wściekły wzrok na kulącego się ze strachu ciemnowłosego.
 - Ale... Al... Sam kazałeś mi to zdobyć! - Kageyama, widząc pełen powątpiewania wzrok pracodawcy, kontynuował wyjaśnienia - Powiedział pan: „Rusz to swoje dupsko i znajdź mi Lullaby”. Oto i one. Czarno magiczny flet, w którym zapieczętowany jest demon z księgi jakiegoś tam Zerefa.
Erigor załamał się nad głupotą swoich pracowników. Wykonał gest rezygnacji. Wyjął broń z zamiarem zabicia tego idioty, ale stwierdził, że mu daruje. Tak czy siak wykona dziś morderstwo stulecia!
 - Ty debilu! Miałeś tylko ściągnąć utwór Nickelbacka z iTunes! - nawrzeszczał i podszedł do krótko ściętego grubaska.
 - Podnieś kurtynę na trzy. Przygotuj się.- rozejrzał się po swych towarzyszach. „Show time” pomyślał i pogładził swą lufę.
 - Puścić kołysankę!
Z głośników zaczęła płynąć muzyka. Spokojnie, powoli, aby po chwili pobudzić słuchacza odgłosami perkusji. Następnie zmieniła się w miarowe odgłosy gitary i pianina.
Na sali zapadła cisza. Ludzie wsłuchiwali się w łagodny i kojący głos Chada Kroegera.
 - Raz - szepnął. Zacisnął mocniej palce wokół broni. - Dwa - powiedział trochę głośniej, ale jego głos z ekscytacji drżał i nie brzmiało to zbyt pewnie. Odchrząknął i wyprostował się - TRZY!
Kotara zaczęła się podnosić. Jego ludzie byli już na stanowiskach. Z ostatnimi nutami piosenki, czyli akurat gdy zasłona zostanie w całości podniesiona, mieli zacząć strzelać.
Już tylko połowa. Jeszcze chwila, a pokaże tym dupkom jak szybko śmierć może zawitać przed ich próg. A tą śmiercią będzie on. Bóg Śmierci- Erigor. Zaśmiał się w duchu i przygotował do działania. Jeszcze tylko sekundy.
 - CO ZA IDIOTA ZAMKNĄŁ MNIE I SPONIEWIERAŁ!? ZABIJĘ GNOJA!
Erigor odwrócił się w kierunku, z którego dobiegł go głos. Reszta jego kompanów się nie przejęła i zaczęła wypełniać swoją misję.
W drzwiach zobaczył tego różowowłosego młokosa. Teraz nieźle wkurzonego.
„Trzeba go się pozbyć, za często wpada nam w drogę.” pomyślał i skierował się w jego stronę z wycelowaną lufą wprost między jego oczy.

Natsu

Zobaczył jak w jego stronę idzie ten sam siwowłosy, którego spotkał za pierwszym razem, tak jak i wtedy mierzył do Dragneela z pistoletu.
Natsu, niewiele myśląc, uśmiechnął się i wyjął z kieszeni laskę dynamitu, a z drugiej zapalniczkę.
 - Ale się napaliłem! -Krzyknął i zapalił ogień.
Erigor stanął niepewnie i wpatrywał się w dzieciaka. Natsu przysunął zapalniczkę pod lont, ale ta zgasła. Zaklął pod nosem i spróbował na nowo, z tym samym skutkiem.

Na sali

Co mądrzejsi ludzie pochowali się za siedzeniami, gdy tylko usłyszeli strzały. Ci, którzy tego nie zrobili, no cóż, mieli pecha. Leżeli teraz w kałuży własnej krwi. Niektórzy martwi, inni tylko ranni, ale byli też tacy, którzy przeżywali przedśmiertelną agonię.
Przerażeni, niezdolni do ruchu siedzieli, czekając, co przyniesie przyszłość.
Drzwi otwarły się z hukiem. Do pomieszczenia wpadła trójka ludzi, ale szybko padła na podłogę. Nieliczni mogli zauważyć jak przybysze pełzli w drugi koniec sali, a następnie w dół-w stronę sceny.
Chłopak, który z hukiem wszedł do sali wraz ze swymi przyjaciółkami, podniósł się i spróbował zwrócić na siebie uwagę strzelających. Nie musiał długo czekać, pociski natychmiast poleciały w jego stronę. W ostatniej chwili zdążył się schować. Zabójczy hałas opuszczania naboi z luf ustał. Przestępcy czekali, aż chłopak znów się wychyli. Ale nic takiego nie nastąpiło.
Gray czekał przyciśnięty jak najbliżej sceny. Erza i Lucy w tym czasie skradały się przed sceną na drugą stronę. Usłyszał ciche kroki nad sobą. Z bijącym gwałtownie sercem i pełen adrenaliny zdjął koszulkę i spojrzał w górę. Jakiś cień zamajaczył nad nim, a po chwili pojawił się łysawy grubasek z dziwnymi wąsami. Chłopak gwałtownie się wyprostował, obrócił i skoczył na grubego. Koszulkę okręcił wokół karabinu przeciwnika, wykręcając go. Całe szczęście Gray był trochę wyższy od napastnika i z niewielkim trudem udało mu się zacisnąć rękę na jego szyi. Ukryty za ciałem oprycha, w jednej ręce trzymając broń, a drugą podduszając napastnika szedł w kierunku reszty oprychów. Kątem oka zauważył Natsu siłującego się z jakimś kolesiem.
Mimo, że strzały ustały, mężczyźni nie opuścili broni. Lekko spanikowany Gray nie bardzo wiedział co ma robić. Plan był taki, że Gray odwraca uwagę od dziewczyn, które opuszczają kurtynę, w tym czasie ludzie uciekają z sali, ale jak już zwrócił całą uwagę na siebie... Co on ma teraz zrobić? Odpowiedź nadeszła szybciej niż myślał, wiele rzeczy wydarzyło się naraz.
 - Juhu! - wrzasnął uradowany Natsu, trzymając w rękach zapalony dynamit.
 - Nie dotykaj mnie, kretynie! - wrzasnęła Erza, waląc jakimś biedakiem o ścianę.
Kurtyna opadła, nastąpił wybuch.

Wszystko potoczyło się tak szybko. To był tylko wypadek... Chociaż z drugiej strony patrząc to musiało się tak skończyć. Każdy kto zna wychowanków Fairy Tail, wie że gdziekolwiek by się pojawili zawsze coś narozrabiają.
 - Nurtuje mnie tylko jedno pytanie. Dlaczego my też siedzimy w areszcie!? - wykrzyknęła w kamienny sufit celi. 
 - To proste - zaczęła Erza, zakładając nogę na nogę i krzyżując ręce pod piersiami. - Byro nas nienawidzi. Każdy pretekst by zamknąć wróżki w klatce, to dobry pretekst.
 - Ech...-westchnęła, padając na podłogę obok Natsu - I co teraz?
Fairy Tail bohatersko zatrzymało grupę kryminalistów, a teraz siedzi w celi obok nich. A wszystko zaczęło się od tego, że Natsu poszedł do toalety...